سفارش تبلیغ
صبا ویژن

عطش (وبلاگ تخصصی ماه محرم و صفر)
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

مقالات و مطالب مربوط به این امام همام را در وبلاگ دوم بنده در آدرس زیر مطالعه نمایید:

http://deldadehh.parsiblog.com/Archive/%c7%e3%c7%e3+%e3%e6%d3%ed+%98%c7%d9%e3%28%da%29/


[ پنج شنبه 90/10/22 ] [ 10:1 عصر ] [ محمدرضا صرافی نژاد ] [ نظر ]

سلام بر خورشید

  • سلام بر تو که وارث نیکان و آبروبخش نیاکانی.

  • سلام بر تو که نیازمندان را باب الحوائجی.

  • سلام بر نام معطر و زیبایت، که الهام بخش ِ صبوری ، شکیبایی ، بردباری و حلم است.

  • سلام بر سجاده ای که از اشکهایت خیس می شد.

  • و بر زمینی که پیشانی و صورت بر آن می نهادی.

  • و بر آن دستها، که به درگاه خدا می گشودی.

  • سلام بر آن گوهرهای غلطانی که از آسمان چشمانت بر گونه ی نورانی ات می چکید.

  • سلام بر غـُل و زنجیری که از بوسه بر دست و پایت قداست یافت.

  • سلام بر مرقد نورافشانت، که آسمان تیره عراق را روشن و جانهای شیعیان مظلوم آن دیار را گلشن ساخته است.

  • سلام بر تو ، بر پدران و فرزندانت و بر شیفتگان و پیروانت.

  • سلام بر تو، که مایه افتخار اسلامی و شیعه به وجود تو می بالد.

  • ایران، همراه عشق تو، پیکر فرزندان بسیاری از نسل تو را در آغوش کشیده است.

  • خراسان، راضی است که " رضا" ی تو را دارد.

  • شیراز ، حمد می کند که " احمد" تو در آنجاست.

  • قم به خود می بالد که عاصمه ی تشیع و فقاهت، " معصومه" تو را در بردارد.

  • و... شهرها و روستاهای بسیار، نوادگان تو را چونان گنجی در سینه های خود به امانت نگه می دارند که هر کدام منبع برکات فراوانند.
    حتی " حوزه علمیه" ، درخت پرثمری است که در بوستان حرم دخترت روییده و شکوفه ای است که بر شاخه" حرم اهل بیت" شکفته است.

  • سلام بر تو و بر اراده و صبوری ات.

  • سلام برتو، که حکومت ستم، از نستوهی تو به ستوه می آمد.

  • زندانبانان، اسیر صفا و عبودیت تو می شدند.

  • سلام بر تو و بر تن رنجورت که در ژرفای تاریک مطامیر، محبوس و معذب بود، و بر جنازه مطهرت که بر" جسر بغداد" نهاده شد.

  • سلام برتو ... امام مظلوم و مسموم، زجر دیده ی زندان جفا، رداپوش محنت درراه خدا، جرعه نوش جام بلا و به عشق مولا مبتلا.

  • سلام بر تو و برحرم تو در کاظمین، که قبله ی اهل ولاست و کعبه ی عشق است و منزلگه شوق.

  • سلام بر تو، کاظم آل محمد(صلی الله علیه و آله و سلم)!

    پیام تبریک

    امشب، زیباترین گل از گلستان مهربانى و عطوفت شکوفا مى‏شود. گل بى‏خار که رایحه دل‏انگیز مهربانى با خلق را به مشام جان مى‏رساند. گلى که هیچ‏گاه رخ در نقاب خشم نکشید و شمیم روح‏فزاى عفو و گذشت را در فضاى دل‏ها پراکند.
    دل را به دسته گل‏هاى انتظار آذین مى‏بندیم و چشم به راه مولود فضیلت‏ها و سرمشق دفتر عارفان و سالکان، امام موسى کاظم علیه‏السلام مى‏نشینیم و ندا سر مى‏دهیم: اى سرمشق مقاومت و صبورى! اى اسطوره پرشکوه و هارون‏شکن! اى مهربان! خوش آمدى.

    طلوع آفتاب

    ابرهای رحمت باریدن گرفت، انوار حکمت تابش آغاز کرد، نوزادی آسمانی چشم به جهان گشود، دامان حمیده از تولد کودکی از آل یاسین سبز گشت، آسمان گل آذین و زمین بساط شادی گسترانید و ملائک به تماشای هفتمین ستاره تاب‏ناک امامت آمده‏اند، ای شفیع روز جزا، ای کوه حلم و بردباری، ای بهترین خلق خدا و ای محبوب و همراز پدر، خوش آمدی!

    خورشید، خورشید است

    چه بسا تاریکی سیاه‌چاله‌ای، روشن‌تر از چراغانی قصری رؤیایی باشد! چه بسا تنهایی خلوتی، پرازدحام‌تر از تردد چاپلوسانه مترسک‌های دربار حکومتی باشد! چه‌بسا حاکمی بی‌هیچ دربان و منشی و داروغه و سربازی، بر دل‌ها حکومت کند؛ کنجی بنشیند به اشراق و فرمان‌براند بر نفس‌های پاکیزه و دل‌های صیقل‌خورده؛ با دست‌های بسته، باز کند گره‌های پولادین و دشوار را و با گام‌های هم‌آغوش با غل وزنجیر، طی کند مسافت‌های صعب و ناهموار را برای هدایت دیگران به سوی روشنایی.
    می‌شود کسی صاحب اختیار زمین باشد و دچار چاردیواری زندان! می‌شود کسی حاکم دنیا باشد،‌اما محکوم به صبر و کتمان و کظم. چه بسا رهبری برای راهبری، همنشین رنج و درد و حبس باشد و همدوش فراق و تهمت و اهانت. می‌شود ساعت‌ها پیشانی بر خاک بندگی بساید و رویش را آفتاب و مهتاب نبیند. می‌شود سال‌ها با شکم گرسنه، شاکر لحظه‌های صیام باشد و زبانش از حمد و سپاس خداوند باز نایستد.
    خورشید وقتی خورشید باشد، برای نورافشانی احتیاجی به آزادی ندارد. خورشید وقتی خورشید باشد، کسی را یارای مقابله با انوار روشنی‌بخشش نیست. خورشید وقتی خورشید است، خورشید است و می‌تابد.

    فرزند صبح صادق

    پیش از این امام به حمیده خاتون، سفارش فرموده که هنگام اثر وضع حمل، او را خبر کند و بانو چنین کرده است. آن روز امام به حمیده فرموده بود: «این فرزند با دیگران فرق دارد!» اکنون امام صادق علیه‏السلام با هیجانى پدرانه خود را به بانویش مى‏رساند. لحظاتى بعد صداى گریه نوزاد، آرامش زندگى را طنین مى‏دهد و شوقى عارفانه را در دل پدر رقم مى‏زند.
    نوزاد، هنگام تولد، سرش را به سوى آسمان بلند مى‏کند. دست‏هایش را بر زمین مى‏گذارد و شهادت مى‏دهد: «لااله‏الااللّه‏». حمیده حیرت نمى‏کند؛ چرا که بارها از همسر خود شنیده است: «این نشانه رسول خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آله و امامان پس از اوست.» میلاد خجسته‏اش بر اهل آسمان و زمین، مبارک باد.

    میراث‏دار حجت ششم

    اهل بیت آل رسول، شادمان، قنداقه‏اى معصوم و نورسیده را به آغوش جعفر بن محمد مى‏برند و امام علیه‏السلام ، سفره اطعام مى‏گستراند در شادى این میلاد فرخنده.
    هفتمین بهار بى‏خزان خلقت از راه رسیده و آفتاب، مصرّانه لبخند مى‏زند بر فراز آسمان هستى. آسمان، صداى هلهله ملائک و شادکامى زمینیان را مى‏شنود.
    میراث دار گنجینه علم امام ششم، مردى بود که صبر و شکیبایى در پاى او به زانو در مى‏آمد و هرگز روزگار، خشم او را به چشم ندید. سال‏هایى که چون شیر در زنجیر، زندان‏هاى بنى‏عباس، در خویش مى‏فشردندش، حتى در و دیوارهاى زندان، از تقواى او مؤمن شدند و زندانبان‏ها، در پرتو آفتاب وجودش به نرم‏خویى و مهر گراییدند و خلیفه به ستوه آمده بود از زندانىِ دلربایى که زندانبان خویش را در بندِ محبت مى‏کشید.

    باب الحوائج

    تو را باب الحوائج نامیدند؛ که هیچ خواهشى در آستانه کرامتت بى‏پاسخ نبود. در شگفتم از آن صبرِ بالا بلند که در تو سر بر اوج مى‏زد و ظلم و کفر و زمانه را انگشت به دهان کرده بود.
    زنجیر بر دست و پاى آفتاب، چه قصه تلخى است! دیدن خورشید در زنجیر چه ناگوار است! تقواى به ارث رسیده از عصمت نبوى را نمى‏توان با هیچ زلیخاى فتنه‏گرى، به وسوسه واداشت و استقامت فاطمى را با هیچ آزارى به زانو نمى‏توان در آورد.
    تنها ورد نمازهاى شبت، «أَسْئَلُکَ الرَّاحَةَ عِنْدَ الْمَوْتِ» بود؛ همچون مادر معصومه‏اى که در آغاز جوانى، «عَجِّلْ وَفاتى» مى‏گفت.

    در جست‏وجوى تو

    لب به شکایت نگشودى و تنها پس از شهادت بى‏فریادت، دیده بودند که پیکر فرزند رسول نیلگون به خاک سپرده شد... اما آن لب‏هاى زهر چشیده که همیشه قاریان توحید بودند، هرگز در حضور نخوت ستمکاران عباسى سر خم نکرد.
    تو را باید در مردان دلشده‏اى جست‏وجو کرد که در پى شنیدن کلامى از تو، سر به بیابان گذاشتند و «حافىِ» تا ابدِ زمانه شدند. از تو تنها به واژه‏اى دلخوشم اگر مرا بى‏خویش کند و در من، پا برهنه‏اى مجنون به جا بگذارد.

    بشارت هفتم

    زمین در چرخش خویش، هفتمین بشارت را از آسمان برگرفت و رداى سبز امامت را به دوش غنچه‏اى دیگر از باغ امامت انداخت و همان هنگام، علوم گذشتگان و آیندگان، بر سینه نورانى‏اش روانه شد؛ چونان که تصویر تمامى عالم در اقیانوس شفاف و زلالش نمایان شد.
    یا موساى کاظم! میلاد تو، سرآغاز وزش موهبت الهى است. آن هنگام که خشم را فرو مى‏خورى، وسوسه شیطان در برابر عظمت آدمى چه حقیر است! شکیبایى تو، دل را مجذوب دردى مى‏کند که ابزار فرهیختگى روح است و تو چه زیبا این مفهوم را معنا مى‏کردى!
    کرامتت از بندگى محضى است که در سایه‏سار صبر خویش، تقدیم دوست کردى. مبارک است ظهور روشنى‏ات در عبور زمان؛ در ضریح خیال مؤمنین. خورشید هفتم! تولد تو، شکفتن باغ سبز تقرّب در کویر خشکیده زمین است.

    باب الجنة زمینیان

    خشم از راهى رفت و موساى کاظم از راه دیگر؛ آن‏گاه، درها گشوده شد و بهارى به دنیا آمد که میان دو واژه «رضا» و «صادق»، جمع معانى شد؛ زاده صادق و پدر رضا، آن‏که با شکفتن خویش، آدمى را بر پلّکان هفتم از نردبان تکامل، به معبود نزدیک‏تر مى‏کرد.
    سلام بر تو اى دریچه روشن عبودیّت که باب الجنة زمینیانى. آن هنگام که زاده شدى تا مفهوم صبر بر مصائب را در صحنه روزگار، به تصویر بکشى، ترانه‏هاى گم شده عشق پیدا شدند تا سرود مبارک باد حضورت را با افلاکیان زمزمه کنند.

    خورشید هفتم

    باران، ترجمان مهربانى بى‏دریغ توست. تویى که پدر امامت ایرانیانى و خراسان، زنده از نام فرزند تو است.
    اگر تو نیامده بودى، خورشید امروز به شوق دیدن امامت پسرت در خراسان بالا نمى‏آمد.
    اگر تو نیامده بودى، غربت، معناى دیگرى داشت.
    تو که آمدى، بغض‏هاى هزار ساله عراق ترک برداشت و کاظمین، به شوق هم‏نشینى با تو، قطعه‏اى از بهشت شد.
    تو آمدى، تا روزگار قحطى عشق و ایمان پایان بگیرد.

    گریزان از خشم

    در چشم‏هایت، امواج مهربانی در رفت و آمد بود. عبادت، شادی جانت و آرامش، مونس همیشگی لحظه‏هایت بود. هیچ زمستان خشمی، دروازه قلبت را شکستن نمی‏توانست. بزرگواری‏ات، کوچه‏های مدینه را به تواضع می‏خواند. کلامت، آگاهی دل‏های بی‏خبر بود. سکوت پرمعنایت، اصالت آفتاب را فریاد می‏کرد و نفس‏های متبرکت، پیراهن شوق کوهستان را می‏درید.
    آمدی و قمریان زمین، شکوهت را به غلغله آمدند. آمدی و شاعران جهان، گام‏های شاعرانه‏ات را به شعر نشستند. آمدی و آسمان مدینه، بر شانه‏های فاخرانه ستاره پاشید.

    اگر تو نبودی

    اگر تو نبودی، سرانجام تمام فریادهای آزاده، زنجیر بود و نور در پستوهای بی‏روزنه، زندانی. اگر تو نبودی، پنجه‏های ظلم، صورت بی‏گناه راستی را به خون می‏نشاند.
    اگرچه سال‏ها محبوس حصار شقاوت بوده‏ای، اما سلوک انسانی‏ات، دیوارها را فرومی‏ریخت و هر کلمه از سخنانت، پنجره‏ای بود گشوده بر دل‏های مشتاق و تشنه آگاهی.
    نفس‏های علوی تبارت از پشت آن همه حصار، قلب‏های آزاده را رهبری می‏کرد.
    نسیم، زندانی زنجیرها نمی‏شود و آفتاب را شب‏های مداوم از تابیدن بازنمی‏تواند داشت.

    «دلیل عقل، تفکر است و دلیل تفکر، خاموشی»

    سفارشمان کردی که دلیل عقل، تفکر است و دلیل تفکر، خاموشی. سکوت چهره‏ات، ما را به جاده‏های سبز اندیشه‏ات رهنمون می‏کند؛ اندیشه‏ای که سال‏های زخمی زندگی‏ات را به تاریخی لبریز از شکوه بدل می‏کند. سخنان خردمندانه‏ات، پنجره‏های شفاف تفکر را به رویمان می‏گشاید و به سمت آبی‏های فرازمند دانایی، جاری‏مان می‏کند تا از چنگ گردبادهای بیهوده‏گویی رها شویم. خاموشی را از تو می‏آموزیم و ارتفاعات سبز تعقل را قدم می‏زنیم.

    پیشوای هفتم؛ مرد حج و نماز و عبادت

    بینوایان مدینه، همیشه در انتظار مردی بودند که زیارت خانه خدا را دوست می‏داشت و صحرای سوزان عربستان، بر گام‏های بردبار و خستگی‏ناپذیر او بوسه می‏زد.
    و «نماز»، تنها همدم تو، در سیاه چال‏هایی بود که فقط بوی غربت می‏داد.
    و «سجده»، بهترین فرصت برای پرواز روح، آن‏گاه که یارانت، تو را همچون «جامه‏ای» تهی می‏پنداشتند.
    و زندانبانان حکومت از تو، جز «عبادت» و کرامت ندیدند؛ یا «صابر»!
    واپسین ارمغان تو، «بی‏نیازی» از «هارون» بود که می‏پنداشت کنیزی خوش‏سیما می‏تواند از «نماز»ت باز دارد!
    و خشم هارون، آن‏گاه که پاسخ تو را شنید و تعجب او از کنیزی که سرانجام، عاشقانه زبان به تسبیح و تقدیس خداوند گشود!

    باب الحوائج

    ای کاظم آل محمّد! ای مهار حکمت و حلم، بر دهان کف‏آلود خشونت و خشم!
    غضب، از حلم تو خشمگین می‏شد، صبر از تو بی‏طاقت می‏گشت، و زندانبانان، اسیر صفا و عبّودیت تو می‏شدند و محبس به محبس، شب زنده‏داری تو را جابجا می‏کردند و زندان به زندان، ایمان ذکر و تهجّد تو را به بند می‏کشیدند.
    سلام بر تو، که وارث نیکان و آبروبخش نیاکانی!
    سلام بر تو، که نیازمندان را باب‏الحوایجی!
    سلام بر سجاده‏ای که از اشک‏هایت خیس می‏شد، و بر زمینی که پیشانی و صورت بر آن می‏نهادی، و بر آن دست‏ها، که به درگاه خدا می‏گشودی!
    سلام بر کُند و زنجیری که از بوسه بر دست و پایت، قداست یافت!
    سلام بر مرقد نورافشانت، که آسمان تیره عراق را روشن ساخته است!

    رسیدن به خیر، آقا!

    آسمان، دگرگون شده است. فرشته‏ها مُدام، بین زمین و آسمان در آمد و شدند؛ جبرییل نیز.
    قرار است جشن باشکوهی برگزار شود؛ جشن میلاد نوزادی باشکوه.
    در همهمه فرشتگان، نام «مدینه» می‏شنوم! باز هم مدینه، این خاک خورشیدخیز، که نامش در تمام صفحات تاریخ به چشم می‏خورد. هوای مدینه، جان می‏دهد. هوای مدینه، دل را جوان می‏کند. هوای مدینه بوی یاس می‏دهد بوی خوش قدم‏های محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم را.
    هوای مدینه، طراوتش را مدیون رایحه مناجات علی علیه‏السلام است! و امشب، دوباره مدینه از عطر خوش گلی محمدی سرشار است!
    خانه پیشوای ششم، کعبه آمال است. انبوه فرشتگان، خانه امام صادق علیه‏السلام ، این قبله دل‏ها را همچون نگین انگشتری، در میان گرفتند.
    ستاره‏ها، از آن بالا، سر خم کرده و خانه را که حالا دیگر مهبط ملایک است، سرک می‏کشند.
    آسمان، متبسم است؛ آخر، انتظار گلی را می‏کشد که قرار است خشم و غضب، شرمنده صبر بی‏نهایتش باشد.
    آهنگ شکوفایی گل صنوبر فاطمه، در عرش می‏پیچد و جبرییل، دومین مژدگانی را از دست مهربان پیامبر رحمت صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم دریافت می‏کند.
    هفت آسمان میهمان خاک می‏شود؛ میهمان مدینه. و خانه امام‏صادق علیه‏السلام ، فرودگاه جماعت عظیم حوریان است، که به پای بوسی گل نو رسیده آمده‏اند.
    امشب، تمام درها گشوده خواهد شد، تمام قفس‏ها خواهد شکست؛ تمام پرنده‏ها رها می‏شوند و تمام گل‏ها شکوفا! تمام رودها جاری و تمام لب‏ها، در حضور خنده گم می‏شوند و تمام ...
    سلام، ای فرزند بهشت! سلام، معصوم مظلوم! سلام، آبروی مدینه! سلام، نور کل نور!
    سلام، کلید درهای بسته! سلام، اعتبار زندان‏های بی‏گناه اسلام،آتشفشان صبر! سلام، آرامش خشم‏های توفانی! سلام، باب الحوایج! سلام، آقا!
    رسیدن به خیر!

    یا باب الحوایج!

    سلام بر تو که نور فروزان هدایتی.
    سلام بر تو؛ سلام بر شبی که قدم‏هایِ‏بهشتی‏ات را بر سنگفرش کوچه‏های مدینه گذاشتی و با تبسم شیرینت، تمامِ «ابواء» را غرق در شادمانی کردی.
    آمدی؛ از سمتِ روزنه‏هایِ امید و شکوفا کردی همه غنچه‏هایِ توحید را، تا بوستانِ حوایج را از عنایتت بیارایی و حاجت‏هایِ عاشقانت را قرین اجابت نمایی.
    ای کاظم‏ترین بنده خدا، ای باب الحوایج! دست‏های نوازشگرت را بر سرهامان فرود آر که دیری‏ست بر ضریحِ طلایی‏ات دخیل بسته‏ایم.
    ای عبد صالح! هنوز ترنّمِ نیازهای شبانه‏ات از لب‏هایِ فرشتگان می‏تراود و نسیمِ اخلاصت، کوچه پس کوچه‏های کاهگلی «ابواء» را می‏نوازد.
    یا باب الحوایج! مگر می‏شود به سوی دریا نگریست و شوقِ لحظه‏های تو فانی را نداشت؟ مگر می‏شود به زیارتِ آفتاب رفت و مشتاق پرتوهای طلایی‏اش نشد؟!
    آفرین به دامان پاک خاتون لحظه‏های نیایش، که تو را در آغوش فشرد و بر کرامتِ والایت مرحبا گفت!
    شب‏های مدینه با مناجات عاشقانه تو، آهنگِ توحید می‏نوازند و زندان هارون و کوچه‏های مدینه، با گلخندهایِ صبورانه‏ات آوایِ استقامت سر می‏دهند. سلام بر سجاده معطّر تو که مشام فرشتگان را می‏آشوبد.

    مجمع الانوار عشق

    بیارایید اینک کوچه‏هاتان را؛ که از ره می‏رسد آن وعده حق، «امام رحمت و باب حوایج»! بیارایید اینک کوچه‏هاتان را به گلخند تمام غنچه‏های سبزِ سبز!
    بیارایید اینک لحظه‏های هر چه زیبای زمان را، این‏که محرابِ بلند آرزوها، پرتوافشانِ حضور سبز خورشید است؛ خورشید!
    از دودمان صداقت، کودکی متولد می‏شود که «مجمع الانوار عشقِ صادق علیه‏السلام » است و حقیقت همیشه فروزان ولایت! برابر تمام ناراستی‏های روزگار، «صابر» و برابر تمام ناسپاسی‏های مردم، «کاظم علیه‏السلام » است.
    برابر تمام مسایل لا ینحل، «علیم» و برابر تمام مصایب، «حلیم» است.
    آزادگی، شرمنده قامتش و هستی، محوِ اسرار امامتِ اوست.
    آسمان «مدینه»، پرتوافشان نور امامت او و حرم ولایت، خرّم از انوار پیشانیِ اوست.
    آری! ستودنی‏ست؛ موسای دیگری پا به عرصه وجود نهاده است که نور تک تکِ انگشتانش، خاطره «ید بیضا» را در ذهن کهکشان‏ها تکثیر خواهد کرد و برابر تجلّی جمالش، هزار «طور»، خاکساری خواهند کرد!
    تمام دعاها، با عظمت نامش اجابت و تمام قنوت‏ها به صداقت کلامش خواهند پیوست.
    مهربانی نگاهش را با «فقرا» تقسیم و عطر دست‏هایش را به حسرت «یتیمان» خواهد بخشید! هیچ دردمندی، از اجابت نامش دور نخواهد ماند و هیچ آرزومندی، بی‏نصیب از آستان کبریایی «کاظمین»اش باز نخواهد گشت!
    خداوند، آستانش را «باب حوایج» و آسمان، زایرانش را به میهمانی «عرش» خواهد برد؛ به مهیمانی بهشت، به میهمانیِ سبزترین آرزوها!
    سر حلقه عشق و عاشق‏ترین «امام»، در جمع عاشقان خداوند است؛ که نجوای نیایش‏های عاشقانه‏اش ـ حتی دشمن را ـ ، مجذوبِ اندیشیدن به خداوند می‏کند!
    ای رحمت بی‏پایان الهی! ای اجابت واپسین آه‏های برآمده از سینه غمگینان! سلام بر لحظه‏ای که «مدینه»، عطر حضور تو را به کاینات بشارت داد!
    سلام بر لحظه‏ای که قنداقه‏ات، آغوش نوازِ بال‏های پرندین فرشتگان شد و عرش الهی، نام زیبایت را بر «معصومیّت» نُهمین شاخه طوبی آویخت!
    سلام بر تو ای «هفتمین» چلچراغ هدایت، که نام شکوهمندت، محراب «اجابت» است و مکارم اخلاقت، آیینه زلال بصیرت!
    سلام بر تو، ای آزاده‏ترین، که «آزادی»، به وجود «لاهوتی»ات می‏بالد و حضور مهتابی‏ات را میانِ رشک آلودگانِ «ناسوتی» می‏ستاید!
    سلام بر نام سترگ و بشکوهت، که همانند آفتاب، شب زدگانِ «سیاه جامه» را به رشک و حسد وا می‏داشت و «فرعون» نفس‏شان، دایم از زلال جاری «نیل»ات، واهمه می‏کرد!
    سلام بر تو و این روز خجسته!
    روزی که آفاق هستی، معطّر از تجلّی جمالِ «موسوی»ات، شده است و آفتاب از شوق تماشا، «شال سبز» بر دوش، کوچه‏های آسمان را می‏پیماید.
    مولا جان! ای وجودت، دعاهای اجابت شده! اینک که آسمان، سرشار شادمانی است، شادمانی ما را نیز اجابت کن و بر توفیق دوست داشتن‏ات بیافزای!
    میلادت خجسته و نام گره گشایت، آرامش دل‏ها باد!

    پیام های کوتاه

  • میلاد امام روشنایی‏ها، آیینه تمام‏نمای بردباری و کرامت، بر شیعیان ولایت‏مدارش مبارک باد!

  • هلهله کنید و فرشتگان سپیدبال را به شادی بخوانید که امشب، زمین و آسمان، نورباران قدوم مولودی بزرگ است؛ آمدن هفتمین بهار زمین، بر دل‏های علوی مبارک باد!

  • چشم‏ها، ستاره‏ریز لحظه‏هایی مبارک است و آسمان، زمین را به پاس هفتمین حجت خداوند، شهاب‏باران کرده است.

  • سلام بر هفتمین دلیل هستی؛ او که بردباری را برای جان‏های بی‏قرارمان به هدیه آورد!

  • اى فروخورنده خشم، به تو تمسک مى‏ جوییم تا آن‏سان که خداوند در روح انسان دمید، به مدد عنایت خویش، بر نفوس مشتاقانت صبر و تقوا را بِدَمى تا پیروىِ تو، شایسته ما باشد.

  • امام کاظم علیه‏السلام مظهر تهذیب نفس، تقوا و علم الهى است که با میلادش، هفتمین صبح امامت را عطرآگین کرد.

  • [ یکشنبه 90/10/11 ] [ 1:34 صبح ] [ محمدرضا صرافی نژاد ] [ نظر ]
    .: Weblog Themes By WeblogSkin :.
    درباره وبلاگ
    لینک دوستان
    امکانات وب
    
    حرم فلش-طراحی-کد وبلاگ-کد جاوا
    style="display:none; text-align:center">??? ???-?????-?? ?????-?? ????