گوهر بقیع

روح الله حبیبیان
مولاى من! آسوده بخواب؛ آرام در کنار جدّ غریبت جاى گیر! مولاى من! شهادت تو هر چند بر آسمانیان و زمینیان ناگوار است و تشییع غریبانه پیکر فرسوده از عبادت تو هر چند دل‏ها را سخت مى‏فشارد؛ ولى کیست که نداند عروج تو، پایانى است بر اشک‏هاى همیشه جارى‏ات و مرهمى است بر داغ دل سوخته‏ات که سى سال در سوز و گداز بود.
مولاى من! آسوده بخواب که مى‏دانم اکنون در حلقه عاشوراییانى... .

مویه کبوتران مدینه

مدینه داغدار است. بوى غربت و مظلومیت، کوچه کوچه شهر را در برگرفته و آسمان، غمبارتر از همیشه، به بقیع مى‏نگرد. خشت خشت خانه‏هاى کوچه بنى‏هاشم، ناله الوداع سر داده‏اند و کبوتران مدینه، مویه جدایى آغاز کرده‏اند، خاطرات سال‏هاى نه چندان دور، تازه شده است؛ خاطرات تشییع شبانه گل یاس رسول و تدفین غریبانه‏اش، خاطرات جسارت‏هاى بى‏شمار شیطان بر پیکر بى‏جان حسن علیه‏السلام و تشییع جگرسوزش، خاطرات وداع کاروان کربلا با مدینه در سفرى بى‏بازگشت... .
اکنون، آخرین یادگار حسین و بزرگ‏ترین حماسه‏سراى کربلا، غریبانه و مظلومانه به سوى بقیع تشییع مى‏شود و از «زینت عبادت کنندگان» فقط خاطرات جانسوز و مناجات‏هاى آسمانى‏اش بر جاى مى‏مانَد...

دریغ از بیست یار وفادار!

محبوبه زارع
روزنه‏اى سپید مى‏جویى. نه مى‏توانى کربلاى تازه‏اى رقم بزنى و نه سازش را مى‏پذیرى. در سفر حج، بیابان‏ها را درمى‏نوردى که بنده‏اى از بندگان سردرگم، به تو اعتراض مى‏کند: «یابن رسول الله صلى‏الله‏علیه‏و‏آله ! جهاد و سختى آن را رها کرده‏اى و به حج خود را سرگرم داشته‏اى!؟» تازه مى‏فهمى چه بر غربت خونین عمویت امام مجتبى علیه‏السلام گذشته است. دل را به بقیع مى‏فرستى و پاسخ مى‏دهى: «اگر بیست یار وفادار داشتم؛ جهاد از حج بهتر بود».

فرزند قرآن

صفحات صحیفه‏ات، ماوراى اندیشه‏ها را درمى‏نوردد. شمشیر همیشه برنده‏اى را از نیام بیرون کشیده‏اى که از اقتدار آن، عالم به حقانیت وجودت اعتراف مى‏کند. حرکتى را بنیان نهاده‏اى که تمام اعصار و قرون را در همه مرزهاى عالم امکان در برگرفته است.
صحیفه تو، فرزند قرآن است و وحى آن از عرش کربلا نزول یافته؛ با واسطه جبرئیل صبر تو؛ اى شکیبایى محض!

کینه شیطانى

سال 86 هجرى است. ولید از محبوبیت تو سخت هراسان است و از شخصیت علمى و روحانى‏ات، مضطرب! نمى‏تواند روزگار بگذراند. باید چاره‏اى ساخت! هشام، کینه دیرینه‏اى از تو در دل دارد؛ کینه سالى که در حج، تو مورد احترام مردم واقع شدى و کسى به او اعتنایى نکرد... دست در دست برادرش ولید، نقشه شوم دشمنى با تو را پایه مى‏نهد... نقشه تلخِ شهادت تو را... .

آسمان، مشتاق پروازت بود

مرور زمین تو را خسته نکند! شیعیان خود را بنگر که با چه اضطرابى بر بالینت نشسته‏اند. اشک از دیدگانشان جارى است. پس از کربلا، آنچه ندیدى آرامش بود و آنچه نیافتى، مجالى براى فریاد. اما سکوت بلند تو نیز کربلاهاى مقدسى را در خود پرورانده است. شاگردانى که بر بالینت نشسته‏اند، این را به اثبات خواهند رساند. به آسمان بنگر که چقدر مشتاق پرواز توست!

ردّ نیایش‏هاى تو

میثم امانى
در سرودهاى بى‏پایان رود، در چک‏چک باران، در ترنم نسیم صبح، ردّ نیایش‏هاى تو جارى است.
هم‏گام با تسبیح دریا، هم‏نفس با اذان طوفان، هم‏سفر با اقامه موج، رد نیایش‏هاى تو پیداست که طنین مى‏اندازد.
هستى، از زبان تو سخن مى‏گوید و اشک‏هاى نیم شبت، رازهاى مگوى آفرینش است که برملا مى‏شود.
کعبه، اقتدا مى‏کند به مناجات تو و اندوه عاشورایى‏ات عرق شرم نشانده است بر پیشانى افق. صداى رعد و برق‏ها، خطوط خشم توست از بى‏وفایى زمانه؛ از جور زمان که خواستند تو را در سکوت بنشانند؛ ولى خطبه‏هاى دمشقى‏ات را هیچ ابر سیاهى نتوانست بپوشاند. دعاى تو هنوز پشت سر قافله تشیع است و راز و نیازهایت در رگ‏هاى کاروان تاریخ، زنده؛ تاریخ را کلام آتش‏انگیز تو حرکت داده و نیایش شورانگیز تو به تأمل واداشته است.

دعا براى تو یعنى...

سلوک تو، تعریف قرآنى انسان را به تصویر کشیده است؛ انسان که نام قرآنى‏اش «زنده پرستنده» است و «هستِ خداپرست». دعا، براى تو یعنى مبارزه، یعنى لبه تیز واژه‏ها را درست روبه‏روى ظالمان گرفتن.
تو در کالبد مرده اجتماع، روح زنده نیایش دمیده‏اى و روى دیوار قلب‏ها، پنجره‏اى کشیده‏اى که به سمت ابدیت باز مى‏شود. دعا، براى تو یعنى عشق، یعنى تجلى زیباترین گفت‏وگوهاى عاشقانه میان خالق و مخلوق. دعا، براى تو یعنى نیاز، یعنى سؤالى ناشناخته و مرموز در بن ضمیر آدمى که تنها پاسخ آن در ملکوت خداست. دعا، براى تو یعنى پل میان زمین و آسمان‏ها، یعنى پیوند جسم و جان.

غروب قامت سجاد علیه‏السلام

محمد على کعبى
ما قالَ لا قَطُّ الاّ فى تَشَهُّده
لولا التشَهُدَ کانت لاءُهُ نعمُ
مدینه چگونه مهربان بى‏مثال خود را به خاک بسپارد و شاهد غروب قامت اجابت محض باشد؟
چگونه مى‏روى، اى که پیشگاه کرمت از نفرت «نه» مُبَراست.
آرىِ تو چه بى‏نظیر هم‏آورد مى‏طلبید!

ادامه امام حسین(علیه السلام)

من آواره آن مسیر بحرانى‏ام که کشتى، در محاصره زخم‏ها، اما در تدارک ساحل بود؛ سفینةُ النجاة بعد از پدر، با تمامِ وجود، مسافران را در آغوش کشید و با دست‏هاى در بند، فانوسِ دریایى را نشان داد.
آخرین بازمانده بر جاى بود تا زمان از حرکت باز نایستد و زمین به دستِ مردمانش در عمق دره نابودى سقوط نکند.
رسالتِ اسرا از قلم نیافتاده بود. رمان عطش، ادامه داشت براى سیراب کردن نسل‏هاى بحران‏زده.
من آواره آن مسیرم که در آن، تازیانه مى‏بارید و تو از میان آتش و خون، براى مأموریتى بزرگ، دوباره متولد شده بودى.
پس کربلا دوباره تأسیس شد و در تمامِ زمین‏ها و زمان‏ها مأوا گرفت.
تو، ترجمه لب‏هاى خاموش بودى و بیان بلندِ سرهاىِ بر نیزه.

بارانِ تازیانه خورده

اذان تفسیر مى‏خواست. نام‏هاى مقدس، کلماتى بیش نبودند آن زمان که معانى، در ابعاد عصر خاموشى به شهادت رسیدند.
شام بعد از آن ظهرِ تاریخى، دیگر نه تو را و نه تفسیر نام‏هاى مقدس را فراموش نکرد. صداى تو هنوز بر کنگره‏ها مى‏پیچد.
اى باران تازیانه خورده، چه مقتدر از ضخامت چترهایى که مردمان بر خاطره‏هاى خود کشیده بودند، عبور کردى و فریاد برآوردى:
انا ابن مکة و منى، انا ابن زمزم و الصفا... انا ابن محمد المصطفى... انا ابن على المرتضى... انا ابن فاطمة الزهرا...
صداى تو سبزینه آن گیاه عجیبى است
که در انتهاى صمیمیت حزن مى‏روید. (سهراب)

آبرومندترین دست دعا

سودابه مهیجى
دست‏هایت، آن دست‏هاى آبرومند دعا، چون دو بال پرواز تو را با خود بردند؛ تو را که آبرومندترین صداى نیایش بودى و هر لحظه پروردگار، به شوق شنیدن نجواى تو، به خاک تیره مهربان‏تر مى‏نگریست.
اینک، صداى فراگیر تو، خاموش مى‏شود و این صداى شهید، دیگر خواب سنگینِ شبزدگان را نمى‏آشوبد. واى بر خوابزدگان این هستى که تو را در خلال این همه ندبه و نیایش، نشنیدند و به اقتداى ولایت روشنگرت، به سمت حقیقت سفر نکردند.
آه! این مناجات شبانه روز، از چشم‏زخم کدامین زهر کینه‏توز، به سکوت نشست؟ این نجابت سجاده‏نشین را کدام تنگ‏چشمى دژخیم تاب نیاورد که وادارش کرد به هجرتى ابدى؟

با خطبه‏هاى رسواگر

آغاز تو، آغاز حنجره سخنورت در آن غروب اندوه بود که پس از عشق، پس از سر به دارىِ آفتاب، در لاله‏زار پیکرهاى بى‏فریاد، وداعِ خورشید را دستى تکان دادى و آن‏گاه، در برابر شمشیرهاى گنه‏کار، در هیأت خطبه‏هاى ستم‏سوز، قیامت برپا کردى... ستون‏هاى هرزگى کفر بر سرش آوار شد و کلام افشاگرت هر چه ستم‏پیشگى را عریان و رسوا، بر خاک ریخت.

فرزند قرآن

اى آموزگار سجده و تسبیح! اى زیباترین حنجره پرستش! اى عاشقانه‏ترین الفباى مناجات! دستانت، ستون‏هاى هستىِ در آمده از آستین ولایت؛ صدایت زمزمه وضو ساخته از توحید است که تمام زیبایى‏هاى هستى و تعبّد را در مکتب دعا ابراز مى‏کند.
اى فرزندِ صوتِ داودى قرآن بر منبر نیزه‏ها! دامان آبروى سجده‏هایت را به توسل در دست مى‏گیرم و اجابت لحظه‏هایم را از پروردگار مى‏طلبم به نام نامى تو... زینت خداپرستان!
«اللهمّ وَ لاتَرْفَعْنى فى الناسِ درجةً الاّ حَطَّطْتَنى عِنْد نَفْسى مِثْلَها...».

چشمان خیس مرثیه

محمد کاظم بدرالدین
چشمان مرثیه، خیس از تلخیادهایى است که بقیع در دل دارد.
کار دیگرى از دستِ شعرهاى ما بر نمى‏آید؛ جز اینکه ضجّه بزنند در مقابل حکایات تاول زده. آه از این همه خنجر غم که روح گلگون بقیع را پرپر کرده است!
آه از این همه فراق و اشک‏هاى بلورین و دل‏هاى زخم خورده بقیع!
نام «سجّاد»، شکوفایى دل سجاده‏ها و روشنایى بخش محفل خورشید است.
نام «زین العباد»، بر ارتفاع سجده مى‏درخشد.
بیایید، اى دفترهاى پرگریه احساس، اى واژه‏هاى مغموم، خود را برسانید به موسم گریه؛ پشت پنجره‏هاى بقیع.

زینت حماسه و خطبه

هرکس تو را نشناخته باشد، انسانى متروک در بستر خزان‏زده مرگ است.
تاریخ را ورق مى‏زنم و فصلى را مى‏خوانم که عاشورا در تو نفسى تازه کرد و راه افتاد تا شام؛ تا رسید به موسم خطبه؛ آنجا که هیبت اقیانوس‏ها در کلامت جارى شد: «انا ابْنُ مَکَّةَ وَ مِنى، اَنَا بْنُ زمزم و الصفا».
و هزاران دریچه بهشتى، به یک‏باره از صداى دلنوازت گشوده شد. روبه‏روى عباراتت، یزید، قامت منحوس ذلت بود و تندیس ناپاک ستم.
عاشورا را تو به اهتزاز درآوردى تا کاخ گستاخى‏هاى شام، ویرانه بر باد رفته ابدى باشد. شام، نعشى سیاه در دست شب‏پرستان بود که واژه‏هاى بیدارگر تو آمدند و صف خواب آلوده آنان را شکستند.
شام، بر درگاه غفلت ایستاده بود که بوى درود و عود، از خیمه‏هاى سوخته عاشورا را به مشامش رساندى.

زین العباد

آن‏گاه که بر تپه وعظ نشستى، سرنوشت خون‏هاى عاشورا در بالاترین مرحله، تماشا شد. آن‏گاه که سخن گفتى، شام هلهله به ناگهانى از تأیید تو، به ندامت خویش رسید.
اگرچه عبایت بوى خاکستر کربلا مى‏داد، صلابت واژه‏هایت را کوه‏ها به حسرت نشستند.
اگرچه اشک‏هایت، هزاران دوبیتى عاشورایى و بر اندام نحیفت خط‏هاى زنجیر، خوانا بود، قدرت بیان تو، شام را به چشیدن رسوایى‏ها واداشت.
امروز، در کنار این همه تحسین، تقویم، سوگوار کوچ توست.
یا زین العباد!

زینت عابدان

رزیتا نعمتى
بدرود، اى زینت عبادت‏کنندگان!
سجاده‏اى که آبشار سجده‏هایت را در آن مى‏ریختى، براى معراج آماده است. این‏بار دیگر از معراج به تنگناى زمین باز نخواهى گشت؛ که زمین، سجاده‏اى به زیر پاى توست براى پرواز تا ابدیّت.
بغضى گلویم را مى‏فشارد و به ذرّات سمّى مى‏اندیشم که در رگ‏هاى تو، ناگزیر به گردش درآمده‏اند؛ تا وسیله دیدار تو با حضرت دوست شوند.

خسته از زخم‏هاى عاشورا

مناجات تو، تفسیر راهى بود که تنهایى‏ات را در اسارت خیمه‏ها رقم مى‏زد... و امروز، روز آخر مناجات توست؛ زیرا سرنوشت ابر گریه‏هاى تو، بالا رفتن بود براى پیوستن به خاطره على اصغر... . بدرود، على بن الحسین! خداوند، قالیچه سلیمانى سجاده‏ات را براى رسیدن به پایان ماجراى فراق آماده کرده است.
عرفان تو، میوه شکفته در حادثه کربلاست بر قامت آزرده و رنجور دلت.
راز و نیاز تو، طى درجات عشق است؛ آن هنگام که تنها شانه‏هاى مسجد، بار غربت تو را بر دوش مى‏کشند.
روایت فراق تو را تنها ستون‏هاى ادعیه طاقت دارند تا بناى عاشقى را استوار نگه دارند.
سفر تو، خبر ناگهانى رهایى‏ات از بند اسارت جسمى است که روح بلندت را توان کشیدن نداشت.
اینک، تمام کلمات صحیفه صف کشیده‏اند تا بر پیکر غریب تو نماز بگزارند. تو، سال‏هاست در ارتفاع زخم‏هاى عاشورا به کوچ مى‏اندیشى.

... و به هم‏سفران آسمانى‏ات پیوستى

شب‏هاى سرشار از ناله‏هاى مناجاتت به پایان رسیده‏اند و زمان در سکوت نفس‏گیر خود، به تنهایى فراق تو مى‏رسد و تو به وصال جاودانه عشق.
دیگر تمام شد نفس‏هایى که وادى به وادى، در پى گم‏شدگان خویش، زنجیر در پاى طى کردى و به گریه رسیدى.
دیگر تمام شد، خون گریه‏هاى سجاده عُزلت. آن همه بر آتش بودن و نجوشیدن، مثال صبرى بود که طراح عاشورا، سهم تو را در آن قرار داده بود.
اینک، پایان ساعات امتحان مردانگى توست؛ گرچه عمرى است وصیت خود را به گوش سجاده‏ها زمزمه مى‏کنى و صحیفه مى‏سرایى.
اکنون، دفتر خاطرات نینوا، با پرواز تو به فصل آخر مى‏رسد؛ بشتاب که بیست سال است هم‏سفران آسمانى‏ات تو را انتظار مى‏کشند، یا على بن الحسین!

رسالت حسینى

معصومه داوود آبادى
سلام بر تو که طوفان‏ى‏ترین روز زمین را در خیمه‏هاى تب، تاب آوردى تا رسالت حسینى‏ات را به انجام برسانى!
اى آقاى رودهاى جهان! زلال چشمانت، جاده‏هاى پیش رویمان را خورشید مى‏شود.

هم‏نشین «صحیفه»ات هستم

صحیفه‏ات را ورق مى‏زنم و سطر سطر تابناکش را به ستایش مى‏ایستم. مى‏شناسمت؛ با سجده‏هاى بسیار و نیایش‏هاى طولانى.
اى سجاد سجاده‏هاى عشق! پنجره‏ها، سیاهپوش رفتنت، ثانیه‏ها را به مرثیه نشسته‏اند و زمین، کوچ کبودت را بر سینه مى‏کوبد.
از تو که مى‏گویم، پرنده بى‏قرار جانم، آرام مى‏گیرد. زلزله‏ها، تاروپود خاک را رها مى‏کنند و فرومى‏نشینند. مدینه، دقایق فراقت را در گوش بادها مویه مى‏کند و مى‏گرید.

اگر تو نبودى...

اگر تو نبودى، ما بر پلکان این همه گرداب، کدام دستاویز را به توسل مى‏جستیم؟!
تویى که نامت، دل‏هاى گره‏خورده‏مان را به گشایش مى‏خواند.
تویى که چشمان روشن و جهان‏گسترت، کابوس تاریکى را از خاطرمان مى‏زداید.
تو فرزند آن بزرگى که رد قدم‏هاى عاشورایى‏اش، همچنان در کوچه‏هاى جانمان باقى است.
ما را که سوگوار توایم، دریاب!

کاشکى شاعرى بودم

مهدى خلیلیان
حشمتِ «هشام» نیز راست نبود؛ که انبوه عاشقان خدا و ازدحامِ دست‏ها، راه را بر او بسته بود. باید نظاره‏اى رخ دهد، تا خاک، کیمیا شود. باید دل از عشق بلرزد؛ باید عشق بورزد... .
ناچار در کُنجى نشست و از ابهّت پوشالى‏اش طَرْفى نبست! در دل مى‏گریست و مردمان را مى‏نگریست. پیشواى چهره بر خاک سایندگان آمد؛ زینتِ عبادت پیشگان، با دلى زلال و صاف، به مسجد الحرام، براى طواف. و طواف کنندگان، راه دادند به زین العابدین... و هشام از شرم، فرو رفت در زمین، خشمگین، با نگاهى سنگین و دلى سنگى و غمین.

او را نمى‏شناسم!

«فرزدق» روىْ تُرُش نمود و قصیده‏اى به بلنداى تاریخ در مدحت امامش سرود، که پاره‏اش زخمى بر دل هشام بود. او غبار غربت و تحریف از حقیقت و زیبایى زدود؛ هر چند فرجامش، جز زندان نبود!
امام، پس از استلام و استعلام از احوال فرزدق، صله‏اى بهرش فرستاد؛ اما او پیام داد:
ـ اشعارم فقط و فقط از آنِ خدا و پیامبرش بود.
حضرتش نیز اخلاص وى ستود و راستى‏اش تصدیق فرمود. و دیگر بار، صله باز فرستاد و سوگندش داد...؛
ـ ما از تبار نیکى و احسانیم و پس گرفتن عطاهامان را، روا نمى‏دانیم.
فرزدق، دیگر چیزى نگفت؛ فقط چیزى شبیه عشق در دلش شکفت و «صله» را پذیرفت.
تو را مى‏شناسم من اى عشق!
کاش شعرى مى‏سرودم! کاشکى مثل فرزدق بودم! افسوس عمرى، روى به دیگران آوردم و از کسانى که خود به بخشش خدا نیازمندترند، ابراز نیاز کردم!

على جان!

راست گفتى: چه فراوان مردمان که جز از پروردگار، عزت طلبیدند، اما جز خوارى ندیدند! و قصد برترى کردند و پست گردیدند.
چه خوب تو را مى‏شناسم و خاستگاهِ خواهش‏هایم را، که همان در خواستگاه توست؛ همان که لحظه ـ لحظه رُخم بر خاک مى‏نهد، نه بر آستانِ هر که از او درخواست شود. اى داراى دارندگان؛ اى آفریدگار آفریدگان و اى بخشنده مهربان!
کاش همزادت بودم؛ اى همراه شب‏هاى بى‏نوایان مدینه! اى ناشناس‏تر از آینه! هیچ‏کس تو را ندید و فریاد سکوتت را نشنید. هماره بر تو آشفتند و هرچه مى‏خواستند، گفتند... اما تو؛
ـ همراهم بیایید... آن ناسزاگو را دیدید؟ دوست دارم حرف‏هاى من به او را نیز بشنوید.
یارانت بر تو گمان بد بردند!
ـ مى‏آییم؛ ولى کاشکى پاسخش را، همان هنگام مى‏دادیم!
مى‏دانم در دلت برآشفتى، اما چیزى نگفتى، اى زین العابدین!
«وَالْکَاظِمِینَ الْغَیْظَ وَالْعَافِینَ عَنْ النَّاسِ وَاللّه‏ُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ».
و همراهانت شرمگین از بدگمانى به یگانه حجت خداوند در زمین... و آسمان به زمین رسید براى او، که فراخواندى‏اش! شتابان به عزم ستیز، از خانه بیرون زد و نزدت آمد؛
ـ دقایقى پیش، نزدم آمدى و حرف‏هایى زدى... .
هنوز پر شور و شر مى‏نمود و مثل آتش زیر خاکستر بود؛ اما آرامش فرمودى:
ـ اگر آنچه گفتى، در من است از خدا آمرزش مى‏طلبم؛ وگرنه، پروردگارت بیامرزد.
نرمشت نرمش کرد و آرامشت، گرمش! عرق از سر و رویش مى‏بارید، وقتى پیشانى‏ات را بوسید؛
ـ من ـ خود ـ به آنچه گفتم، سزاوارترم!
اگر بیمار بودى، چرا مسمومت کردند؟
هرگز تو را بیمار ندیدم... در کربلا نیز دردت از خدا بود، تا بمانى؛ تا شامِ شامیان شب‏پرست و شب‏زدگان سرمست را برآشوبى! اگر بیمار بودى، کدامین کس رویاروى پنج ناپلید؛ همچون: یزید و ولید مى‏ایستاد و آنى، به ظلم‏پذیرى تن نمى‏داد؟
اگر بیمار بودى، چرا مسمومت کردند؟
اگر بیمار بودى، چرا تحملت نکردند؟
اگر بیمار بودى، چرا صحیفه‏ات را، تاب نیاوردند؟
... ستایش خدا را، طلب رحمت براى پیروان انبیا، در طلب حاجت‏ها، دعا هنگامِ سختى و مشکل شدن کارها، طلب رفع اندوه‏ها، در عذرخواهى از کوتاهى در اداى حقوق بندگان خدا و... درمان تمام دردها، هر زمان و هر مکان در پرتو دعا، با خدا.
اگر بیمار بودى، چه کسى نشان از آن بى‏نشان مى‏داد و دستان سرد ما را در دستان زیارت و شفاعت شما مى‏نهاد؟

سرشار از عطر صحیفه

عباس محمدى
صحیفه سجادیه را که مى‏گشایم، عطر تو، دنیاى کوچکم را پر مى‏کند و اشک‏هایم بوى دعا مى‏گیرند.
ستاره‏هاى بى‏فروغ اشک‏هایم، مرا گریه مى‏کنند در روزهایى که داغ ندیدنت به آتشم کشیده است.
کاش من هم از روزهاى امامت تو گذشته بودم!
کاش تنهایى‏ام را بر شانه‏هاى صبور و مردانه‏ات مى‏گریستم! کاش تو بودى و مرا از دل این شب‏هاى بى‏ستاره، به خورشید مى‏رساندى!
جهان هنوز تشنه امامت توست.
جهان هنوز به یمن دعاهاى باشکوه تو، برپاى ایستاده است.
کاش دنیا را با عطر تو شناخته بودم! کاش ستاره‏ها، رد پاى تو را برایم مى‏خواندند تا به سوى آرامش قدم بردارم!

پیامبر کربلا

فاطره ذبیح‏زاده
تقدیر بود تو بمانى تا کربلا در کربلا نماند و عاشورا در پشت دیوارهاى زمان زندانى نشود.
در تمام این بیست سال، تو سفیر لحظه‏هاى عطشناک واقعه و پیامبر آیتى مانده‏اى که بر گلوى بریده بالاى نى، وحى شد!
در تلاطم قطرات اشک تو، هنوز کاروان ماتم‏زده اسیران، جارى‏اند و در دل اندوهگینت، هفتاد و دو پیکر غرق خون، مرثیه مى‏خوانند.
وقتى داغ آن همه مصیبت از دیدگان معصوم تو سرازیر مى‏شود و ناله‏هاى دردمندت فراگیر، تمام آب‏هاى دنیا، مبلّغ پیام کربلا مى‏شوند و کودکان شیرخوار، پرچم‏دار حماسه روشنگرى.
عناصر دنیا به چشم برهم زدنى، در هیئت سفیران حسینى جلوه مى‏کنند و سایه‏سار درختان، هیکل‏هاى سیاه‏پوش عزا!
با این همه، چه باک از آن‏که خلفاى جور، پیامبران واقعه را به جرعه‏هاى زهر میهمان کنند؛ وقتى تو از تمام چشمه‏ها، چشم گریان براى عاشورا ساخته‏اى و در تمام سینه‏ها، بذر عشق حسین علیه‏السلام را پراکنده‏اى!

در حسرت نسیمى از صحیفه‏ام

امشب، بى‏اختیارتر از همیشه، شمع دیدگانم را پشت میله‏هاى سرد بقیع، روشن گذاشته‏ام، تا شاید حرارت دعاهاى شبانه سید ساجدین، در من کارگر افتد و سوز نیایش‏هاى دردمندش، چهار ستون این قلب معصیت‏زده را بلرزاند.
به راستى آیا میان این لب‏هاى ترک خورده از عصیان و دیدگان باران ندیده من، با آن سوز و گداز برخاسته از سینه و چشمان سرخ از ردپاى اشک او نسبتى هست؟
آیا انتهاى سرگردانى مکرّر روزهایم با کمان پرشکوه سجده‏هاى همواره او، تلاقى خواهد کرد؟

کاش شیعه تو باشیم!

دلواپسم؛ نکند راه و رسم زندگانى‏ام با سیر و سلوک عارفانه و والاى شما، چون دو خط موازى فاصله‏دار بمانند و من از سر جهل، خود را شیعه شما بپندارم؟!
چگونه شیعه‏ام بخوانند، وقتى ردّ انبان‏هاى شبانه طعام براى فقیران و درماندگان مدینه، بر شانه‏هاى شما، حجت بر من باشد و من از حال همسایه دو خانه آن سوترم بى‏خبر باشم؟!
آیا مرا به حریم پاک شما تقربى خواهد بود، آن‏گاه که زینت بندگان خدا از سر احترام به مادر، از دست بردن به لقمه‏اى که مادرش به آن میل نموده پرهیز دارد و من به روزگار پیرى و درماندگىِ والدین خود پشت کرده باشم؟!
مى‏دانم، شیعه شما نیست آن‏که کردارش را با شما نزدیکى و انسى نباشد! پس به مدد دعاهاى خالصانه‏تان، خواهم آویخت به دستگیره ایمانى که در سرسراى صحیفه‏ات برافراشتى.
در زبور آل محمد، گفتى «نجات مؤمن در سه چیز است؛ نگهدارى زبان از بدگویى و غیبت مردم. پرداختن به کارى که براى دنیا و آخرتش سود دارد و گریستن زیاد بر خطاها و لغزش‏هاى خود».
اینک به برکت دریچه‏اى که گشودى، آستان بندگى و سراى رستگارى نزدیک است و راه رسیدن هموار!

آخرین نماز

حسین امیرى
دلم آتش گرفته، زخم جگرم آواز مى‏خواند، سر فریاد دارم.
این منم؛ همو که جدش خاتم پیامبران است و پدر و مادرش بهترین آفریدگان. من، زاده على مرتضایم؛ زاده حسین، سرور جوانان بهشت. اى زمین، شاهد باش که پاهایم قصه غل و زنجیر راه کوفه و شام را با تو گفته‏اند!
اى زمان، شاهد باش که غریب‏ترین دوران شیعه را با تو گذرانده‏ام؛ زمانه‏اى که جز دعا و نماز، راه هر چیز را بر من بسته بود؛ لاجرم، دعایم را شمشیر کردم و با شامیان درافتادم.
جگرم مى‏سوزد؛ انگار حتى هواى این شهر، جز آتش برایم ندارد! مى‏خواهم آخرین نماز را بر پا دارم؛ مانند پدرم که او با بدنى پرخون نماز خواند و من با جگر لخته لخته از خون.
ورود کاروان اسیران آل محمد صلى‏الله‏علیه‏و‏آله به کوفه

رسواگر بیدادگران عاشورا

سمیه سادات منصوری
جاودان‌ترین صداها از گلوی تو برخاست و پژواک آن تا ابد رسوایی خون‌خواران اموی را در گوش زمان تکرار می‌کند. سفاکان اموی، در این خیال خام به‌‌سر می‌بردند که با فاجعه کربلا، پیام عاشورا را خاموش کرده‌اند، اما پیام حماسه کربلا در دفتر سترگ تاریخ پایدار خواهد ماند.
«فریاد گلبرگ‌های پرپر شده عاشورا از لبان تو بر آمده و برای همیشه در مشام تاریخ می‌چرخد و تعفن آن جور و ستم را جار می‌زند».[38]
جان باختن در راه سردار عشق برایت سهل بود و زنده ماندن سخت، اما مشیت الهی بیماری را برایت رقم زد؛ باید می‌ماندی و با یاری عمه‌ات زینب(س) وجدان خفته مردمان را بیدار می‌کردی.
مبارزه با ستمگری، ریشه در روح آسمانی‌ات داشت، با فشار و اختناق حکام جبار، دستانت را به‌سوی آسمان برداشتی و شِکوه‌ات را در ظرف مناجات و دعا ریختی و فریاد زدی: «فرمان خداوند تعطیل شده، کتاب خداوند متروک گشته و سنت‌های رسول خدا(ص) به‌دست تحریف سپرده شده.» همه مبهوت این همه شجاعت و ابهت که تو کیستی؟ «من فرزند مکه‌ام و منا، فرزند زمزمم و صفا، فرزند آن کسی هستم که به معراج رفت و فرزند فاطمه زهرا(س)».
اذان دادند تا به سکوت وادارت کنند ... اشهد أنّ محمداً رسول الله... . «ای یزید! محمد جد من است یا تو؟ اگر گمان کنی جد توست، دروغ گفتی و کافر شدی و اگر جد من است، چرا خاندان او را کشتی؟»
با فریاد «القتل لنا عادهُ و کرامتُنا الشهاده»، تشت رسوای یزیدیان را از بام قصر شیطانی‌شان فرو انداختی، گوش‌ها هنوز صدای آن را از پس قرن‌ها آشکارا می‌شنود.
قیام هره، توابین، مختار و ده‌ها خون‌خواهی دیگر، ثمره افشاگری‌هایت در کوفه و دمشق و مدینه بود؛ اما قیامی هنوز هم برپاست و آن قیامتی است که در دل شیعه شعله کشیده است و هرگز خاموش نخواهد شد.

مظهر تقوا و شجاعت

شهادت چهارمین ستاره درخشان آسمان ولایت و امامت، بزرگ مرد میدان صبر و مقاومت و مظهر تقوا و شجاعت، حضرت امام زین العابدین، سیدالساجدین علیه‏السلام ، بر شیعیان و همه کسانی که در راه اعتلای ارزش‏های انسانی و الهی، تحمل مشقت می‏کنند و رنج‏ها و دردها را برخود هموار می‏کنند تسلیت می‏گوییم و از روح بزرگ آن امام عظیم‏الشان طلب کمک می‏کنیم.

پیشوای عابدان

شهادت چهارمین برگزیده الهی، سلاله پاک پیامبر خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، ذرّیه علی علیه‏السلام و زهرا علیهاالسلام و فرزند سیدالشهدا علیه‏السلام حضرت امام زین‏العابدین علیه‏السلام امام صابران و پیشوای عابدان را به شیعیان واقعی آن حضرت تسلیت می‏گوییم. و آرزو می‏کنیم همه ما در دنیا و آخرت جزو پیروان راستین آن بزرگوار به شمار آییم.

ستاره‏ای تابناک

امروزغمی بزرگ و جانکاه در خود نهفته دارد، روزی که در آن آزادگان و حق‏طلبان به سوگ مردی بزرگ از تبار رسولان و پیامبران و منادیان حق و عدالت نشستند و در رثای امامی مظلوم زانوی غم در بغل گرفتند و اشک ماتم ازدیدگان نشاندند. آری، آنان در عزای از دست دادن ستاره‏ای تابناک از منظومه ولایت و امامت، یعنی امام زین‏العابدین علی‏بن الحسین علیه‏السلام ، اندوهناک و غمناکند. ما نیز در سالروز شهادت آن امام همام به سوک می‏نشنیم و شهادت آن بزرگوار را به شما پیروان و شیعیان بزرگوار آن حضرت تسلیت می‏گوییم.

الگوی عبادت

شهادت چهارمین اختر تابناک آسمان ولایت و امامت، حضرت امام زین‏العابدین علیه‏السلام ، الگوی عبادت و خداپرستی، سجاده نشین نیمه شب‏ها بر درگاه حضرت دوست و خلوت گزین بارگاه کبریایی، راز و نیاز کننده عاشقِ پیشگاه الهی و دلداده آستان آن یار یگانه، را به شما دوستداران، پیروان و عاشقان و عارفان آن حضرت تسلیت می‏گوییم. امید که همگی از یاران و شیعیان مخلص آن امام همام باشیم.

تجسم تقوا

امروز تقوی و پرهیزگاری، خویشتن داری، غلبه بر تمنیات نفسانی، خشیت الهی، خضوع در پیشگاه خداوندی و دیگر صفات پسندیده عزادار از دست دادنِ دارنده و نمونه عینی این صفات، حضرت سیدالساجدین، امام زین‏العابدین علی‏بن الحسین علیه‏السلام اند بزرگ مردی که واژگان از توصیف وجود آن بزرگوار ناتوانند. شهادت این تندیس پارسایی و آزادگی را به شما دوستداران و پیروان صِدّیق آن حضرت تسلیت عرض می‏کنیم.

نوحه در رثای سید الساجدین(علیه السلام)

شهادت حق الیقین است
عزای زین العابدین است
این ناله ی روح الامین است
وا اماما واشهیدا
دُردانه ی حسین مظلوم
چهارمین امام معصوم
از زهر کین گردیده مسموم
وا اماما واشهیدا
این وارث خون و قیام است
اسیر کربلا و شام است
زخمی سنگ لب بام است
وا اماما واشهیدا
مدینه شد کرب و بلایش
زهرا شده صاحب عزایش
به یاد زخم ساق پایش
وا اماما واشهیدا
سر پدر به نیزه دیده
تلاوت قرآن شنیده
از ساق پایش خون چکیده
وا اماما واشهیدا
بر پیکرش نشانه دارد
آثار تازیانه دارد
داغ گل ویرانه دارد
وا اماما واشهیدا
مدینه می گرید ز داغش
مرغ دلم گیرد سراغش
سراغ قبر بی چراغش
وا اماما واشهیدا

خورشید چهارم

زیباتر از تو، چه کسی پروردگارش را ستوده؟ عاشقانه تر از تو، چه کسی دعا کردن می داند؟
خدا را سپاس که تو را آفرید تا ستایش و حمد خالق را از تو بیاموزیم. خدا را سپاس که تو را به دنیا هدیه داد تا زبان عاشقانه ترین شکرها را در کام تو بگذارد و بی بدیل ترین نیایش ها را از زبان تو به گوش عالمیان برساند. خداوند تو را برای خویش آفرید. برای آنکه روز و شب ستایشش کنی و پیراهن نیایش بر تن و پیشانی سجده گزار بر خاک، توحید در زیباترین خلعت عبادت، پیش تمام چشم ها به تصویر درآوری.
آه ای روح عاشقانه دعا! ای شیرین زبان ستاینده! کاش فرصت آن باشد تا درتمام حاجت هایمان، به دعاهای مستجاب تو اقتدا کنیم. کاش بتوان پشت سر سجده های مستدام تو خداپرستی کرد. کاش شمه ای از سجاده شبانگاه تو را برای خویش به امانت بگیریم و به بهشت وصل شویم.
ای مضمون یگانه پرستش! ای اشک بی پایان تهجد! گویا تمام بغض های غریبانه علی و زهرا از حنجره معصوم تو سردرآورده اند. گویا تمام معرفت بی شباهت حسین در رگ های تو به جوش و خروش در آمده است. گریه های بی پایان علی و شب زنده داری های پیوسته فاطمه، اقیانوس عبادت تو را آفرید. تو فرزند مناجات عارفانه حیدری. فرزند بی خوابی های سجاده نشین کوثر. فرزند روزه های مداوم رسول. چگونه در این همه توحید تو حیران شویم؟ بعید نیست که فرزند عاشورا، زینت عبادت کنندگان عالم باشد. بعید نیست تو در آستین یکتا پرستی ات جز دست دعا نداشته باشی.
سجده، تضرع خاکساری است که نامش را ازنام تو گرفته. سجده آبرویش را مدیون توست... سجده به تو می بالد و هستی اش را از آن تو می داند، ای سجاد! که پیشانی موحدت، همه عمر آشنا به خاک بود و لب های زمزمه گرت یک نفس نیایش می سرود. سر از سجده های عاشقانه ات برندار که تداوم هستی به یمن این سجده هاست.. که رحمت و لطف پروردگار بر کاینات به خاطر آبروی سجده های توست... سراز سجده برندار که خداوند، سجده هایت را سخت دوست دارد.
صدایت را می شنوم. از دانه دانه هر تسبیح، از تار و پود هر چه سجاده ، از خمیدگی قامت هرچه محراب، از خاک هر سجده گاه، صدای تو را می شنوم. هر جا دست دعایی به سوی آسمان بلند می شود، هر گاه آرزومند بی قراری پروردگارش را صدا می زند، این تویی که شنیده می شوی. تویی که کلمات دعا را بر لب ها تلقین می کنی.تویی که زیباترین خواهش ها را در هیئت حرفی قشنگ در دهان ها می گذاری و آن گاه خودت برای این دعاهای عاجزانه ، آمین می گویی. صدای تو را می شنوم: «خداوندا تو حتی بر آنان که از تو درخواست نمی کنند و با خداوندی ات به جدل بر می خیزد نعمت می بخشی. پس چگونه بر من عطا نکنی. منی که سائل در گاه توام و یقین دارم که تو خالق و خداوند عالمی».(1)

امام راستان

قبله اهل سجود و رکن ایمان
آن که سبقت برد پاکان جهان را
در روانش، صد فروغ از نور سبحان
در جمالش، صد نشان آن بی نشان را
آن صحیفه سر سجادی است کاشف
راز عشق آن امام راستان را

الهی قمشه ای

در منقبت حضرت سجاد(علیه السلام)
پور عبدالملک به نام هشام
در حرم بود با اهالی شام
می زد اندر طواف کعبه قدم
لیکن از ازدحام اهل حرم؛
استلام حجر ندادش دست
بهر نظاره گوشه ای بنشست
ناگهان نخبه نبی و ولی
زین عباد، بن حسین علی
در کسای بها و حله و نور
بر حریم حرم فکند عبور
هر طرف می گذاشت بهر طواف
در صف خلق می فتاد شکاف
زد قدم بهر استلام حجر
گشت خالی ز خلق راه گذر
شامی ای کرد از هشام سؤال!
کیست با این چنین جمال و جلال؟
از جهالت در آن تعلل کرد
در شناسایی اش تجاهل کرد
گفت نشناسمش، ندانم کیست
مدنی یا یمانی یا مکی است
بو فراس، آن سخنور نادر
بود در جمع شامیان حاضر
گفت: من می شناسمش نیکو
زو چه پرسی؟ به سوی من کن رو
آن کس است این که مکه و بطحا
زمزم و بوقبیس و خیف و منا؛
حرم و حل و بیت ورکن و حطیم
ناودان و مقام ابراهیم؛
هر یک آمد به قدر او عارف
بر علو مقام او واقف
قرةالعین سید الشهداست
زهره شاخ دوحه زهراست
میوه باغ احمد مختار
لاله داغ حیدر کردار
عبدالرحمان جامی

سجاد

نویسنده:سودابه مهیجی
در سجده های خویش اگر چشم تر کنی
سجاده های هستی را شعله ور کنی
بی شک، ستون هفت فلک می شود اگر
دستی از آستین نیایش به در کنی
داوود، طفل مکتب آوای سبز توست
تا در گلوی مرثیه خوانش اثر کنی
برخیز ای پرستش توحید، عبد تو!
باید جهان بی خبری را خبر کنی
آن قدر خطبه خطبه، دعا در دعا شوی
آن قدر خون بباری و قرآن به سرکنی؛
تا خشت خشت ظلم و ستم را هر آینه
در کاخ های معرکه زیر و زبر کنی
سجاده را که پیرهن عصمتت شده
پرچم برای قصه این خیر و شر کنی
یعنی به رغم نعره مستانه ستم
گوش زمانه را زمناجات کر کنی
... باید که روزگار بترسد زکفر خویش
او را از آه نیمه شبت بر حذر کنی
ای وای بر زمانه «لبیک ناشناس»
سجاد اگر تو باشی و نفرین اگر کنی

کوتاه و گویا

-میلاد سیدالساجدین، امام زین العابدین برهمگان مبارک باد.
-ولادت سرچشمه هدایت و تقوا و پناهگاه محرومان مبارک باد.
-ولادت فرزند هدایت، عدل، عفت، کرم و شجاعت امام زین العابدین بر پیروان آن حضرت خجسته باد.
-امام سجاد(علیه السلام)، باران رحمت حق است و بر نسل ها فیض مقدسی می بارد.
-صحیفه سجادیه، نور آسمانی، شکوه عصمت و چراغ راه اهل ایمان است.
-نیایش های امام سجاد (علیه السلام)، چشمه حیات و شیرینی معنویت است که روح ها را به تکاپو می اندازد.
-شهد شیرین عبادت و بندگی را می توان در روح لطیف امام سجاد (علیه السلام) احساس کرد که بر زبان و دعا جاری شده است
-ولادت سید عابدان، پیشوای زاهدان، زیور صالحان، مهتر پرهیزگاران، امام مؤمنان، حضرت امام سجاد(علیه السلام) فرخنده باد.

پی نوشت :

1-دعای ابوحمزه ثمالی.

به شیوه پیشانی تو

به جز چشم های تو
هیچ گریه ای شبیه اشک نیست
که پیامبران، از ابتدا
با صدای تو برای خدا سرود خوانده اند
از هم پاشیده اندتمام صخره ها
کوه پژواک تو را بلد نیست
که- تنها- نشستی برسجاده زمین
آیه های دلت را وحی کردی
درپیشانی ات
تمام ماه ها و ستاره ها وضو گرفته اند
لب هایمان مستجاب می شوند
اگر به شیوه پیشانی تو
مؤمن باشیم

دامن خیمه به بالا بزن!

محمد فخارزاده
گرچه تا غارت این باغ نماند است بسی
بوی گل می وزد از خیمه خاموش کسی
چه شکوهی است در این خیمه که صد قافله دل
می نوازند به امید رسیدن، جرسی
دامن خیمه به بالا بزن ای گل که دلم
جز پرستاری درد تو ندارد هوسی
ای صفای لعری جمع به پیشانی تو!
باد پاییم و به گردت نرسیده است کسی
چه صمیمی است خدایی که تو یادم دادی
لطف محض است اگر نیست جز او دادرسی
باز شب آمد ومن ماندم واین گریه و نیست
جز ابوحمزه طوفانی توهم نفسی

میراث دار خون وخطبه

منیژه درتومیان
گل کرد خون وغریب درعمق چشمان سجاد
آتش گرفت و فرو ریخت، با خیمه ها جان سجاد
دردی بزرگ و صمیمی با دست خود شانه می زد
بر روح عصیانگر باد موی پریشان سجاد
گنجشک های هراسان، آشفته سر می دویدند
گاهی به دامان زینب، گاهی به دامان سجاد
یک کاروان غیرت و درد، با قفل و زنجیر می رفت
میراث خون بود و خطبه، میراث دستان سجاد
بر نیزه های اسیری، صد شعله رویید وقتی
گل کرد خون و غریبی در عمق چشمان سجاد

عجب آیینه بارانی است در شام

عبدالحسین رحمتی
بهار آسمان چارُمینی
غریب اما، امامت را نگینی
همه از کربلا تا شام گفتند
امام عشق، زین العابدینی
همیشه چشم گریانی است با تو
مگر یاد شهیدانی است با تو
هوای گریه دارم مثل این است
غم شام غریبانی است با تو
نگاهت ابر گریانی است در شام
عجب آیینه بارانی است در شام
خبر درشهرت پیچیده است آری
حضورت مثل طوفان است در شام
چه رازی داست آخر سجده هایت
چه کردی در صحیفه با دعایت؟
که می آید خیالم هرشب و روز
به پابوس شهید کربلایت

تدبیر خدا

منیره هاشمی
هرگز نگذاشت تا ابد شب باشد
او ماند که درکنار زینب باشد
سجاد که سجاده به او دل می بست
تدبیرخدا بود که در تب باشد

قربان دردهای دلت، سجاد

مژگان دستوری
شب بود ودرد بود و پریشانی ،شب بود واسب های رها در باد
گویی زمین تبلور ماتم بود، گویا زمان گواهی بد می داد
محزون ودل شکسته و نا آرام، در لحظه های ناخوش و نافرجام
حالت چگونه بود زمانی که خورشید هم به روی زمین افتاد
چشمان سوگوار شما می دید، مرگ شکوفه های شقایق را
سهم شما چه بود نمی دانم، جز درد وناله و عطش وفریاد
ای کاش هرم آه شما آن روز، آتش به دشت فاجعه می افشاند
آن اتفاق سرد نمی افتاد درآن زمین مرده ناآباد
آری زمان، زمانه سختی بود، دیدی هر آنچه را که نباید دید
دیدی غروب سرخ کبوتر را، قربان دردهای دلت سجاد!

شهادت چشم به راه توست

اجابت شدی سرانجام ای دست دعای همیشگی! ای حنجره نیایش گر جاوید!اجابت شدی وتمام سجده های سالیانت را خدا پاسخ داد. تمام اشک های دعا خوانِ تو را سرانجام پروردگار درآغوش وصل خویش کشید. اینک خدا پس از تمام آن گریه ها زخم ها،لبخند شهادت بر لبان تو می نشاند. اینکه تمام مناجاتِ تو، بال پرواز مهربانی ات شده است.اینکه به مقصد تمام سفرهای عمر خویش رسیده ای .
اکنون عنایت خدا آغوشی است که تو را رها نمی کند و تو را دیگر به دست گریه ها و بغض ها نمی سپرد و اندوه های تنهایی توست؛ توکه روزهای تیره وتار زمین را به امید سرانجام آسمان تاب آوردی و تنها برپهنه شعله ور تمام سجده های جهان، صبوری پیشه کردی و خدای خویش را برای چنین روزی صدا زدی.
امروز پایان رنج های طولانی توست، پایان گریه های سر به مهر و سجده های اندوهناکت؛ پایان دل تنگی های معصوم چشمانت که در سیاهی زمین ، هر لحظه، خورشید هدایت مردمان می شد. و هیچ کور سویی حتی به روشنگری بی منتش اقتدا نکرد.
سجاده را جمع کن که دیگر خدا صدایت کرده است! برای پر کشیدن از این تنگنای بی روزن، برای رهایی تا ابد با خدا ماندن، سجاده را جمع کن که دست ها و پیشانی پینه بسته ات را خدا بوسه می زند و خستگی های عبادت پیشه ات را . خستگی تو در این سال ها پر از ماتم و پر از سجده و دعا شده و دعاهای هر کجای جهان پر از عصمت صدای تواَند. برخیز ای سجاده بردوش!ای سجده مدام! ای ستاینده ستوده! پرواز شهادت چشم به راه توست.

تفسیر خون و پیام

جواد محدثی
«تفسیر خون و پیام رسانی عاشورا،بر دوش خطبه خوان حماسه کربلا بود. عاشورای حسینی، کتاب سرخی بود که تفسیر ناب از زبان امام سجاد تراوید. او با اسارت خویش، آزادی را تفسیرکرد و با خطبه هایش، سرود بیداری خواند.
امام سجاد(ع) بازمانده آن روز سرخ بود و شاهد آن عصر فاجعه و قساوت. صحیفه سجادیه اش، ناب ترین دعاهای عارفانه را در بردارد.
هنوز هم ترنم عاشقانه این زبور آل محمد، بر زبان اهل دل است و زمان پر از زمزمه های سجادی است.
امام سجاد(ع) پاسدار وحی نبوی وخط علوی وشور حسینی بود؛ درعصر نتوانستن ها، جامعه را به قدرت دعا توجه داد.نیایش، سلاحی او در مبارزه فرهنگی و سنگر او در دفاع از حق و اهل بیت (ع) بود. او که در برابر خدا، سجاد بود، هرگز در برابر ظالمان، سرتسلیم فرود نیاورد و چهره بردرگاه ارباب قدرت نسود.
بندی که بر دست و پایش بود، نشانه آزادی در اسارت بود و خطبه ای که در کوفه و شام خواند، جلوه مکرر فصاحت علوی درکلام امام زین العابدین بود».

دوش در عالم رویا به بهشتم بردن
وندر آن باغ بهشت دست ملک بسپردند
چه بهشتی همه در هاله ای از نور و سرور
طاقی از گل زده بودند تمامی همه حور
هر که دیدم به جنان مظهر زیبایی بود
ملکم داد نشان آنچه تماشایی بود
ملک گفت به هر جا طلبی لانه بگیر
تو محب حسینی ز جنان خانه بگیر
تا به من از ملک این گونه سخن گشت خطاب
همه ی باغ بهشت بر سر من گشت خراب
گفتم او را که منم تشنه می ناب کجاست
همه ارزانی تو خانه ی ارباب کجاست؟
عمر من در طلب دیدن دلدار گذشت
شب و روزم به هوای رخ ارباب گذشت
ببر آنجا که بهشت ازلی می باشد
ببر آنجا که حسین بن علی(ع) می باشد
بی حسینم به چه کار آیدم این باغ بهشت
ببر آنجا که نماند به دلم داغ بهشت
یا به دوزخ ببریدم که بسوزند بدنم
یا نشانم بدهید آن صنم بی کفنم