-ام فضل، همسر عباس، عموی پیامبر، شبی خوابی دید که اونو نگران کرد. خدمت پیامبر اومد و از حضرت خواست خوابش رو تعبیر کنه. ام فضل گفت: «خواب دیدم عضوی از اعضای شما در خانه من است....» رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) خواب اونو این طور تعبیر کرد: «دخترم، فاطمه (سلام الله علیها) پسری به دنیا می آورد که تو از او نگه داری می کنی». طولی نکشید که امام حسین (صلی الله علیه و آله و سلم) به دنیا آمد و اون حضرت رو برای نگه داری به ام فضل سپردن»(1)
شاید این خواب نشونه همون حدیث پیامبر بود که درباره فرزند عزیزش، حسین (علیه السلام) می فرمود: «حسین از من است و من از حسینم» حسین، پاره تن رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) بود و ادامه نسل روشن پیامبر خدا در سلاله پاک حسین(علیه السلام) قرار گرفته بود.
-در بحارالانوار نقل شده است که وقتی امام حسین(علیه السلام)متولد شد، اون حضرت رو در پارچه سفیدی پیچیدن و پیش رسول خدا بردن تا اسمی برای او انتخاب کنه. در این هنگام، جبرئیل نازل شد و به پیامبر فرمود: «حق تعالی به تو سلام می رساند و می فرماید: چون علی(علیه السلام)نسبت به تو، مثل هارون است نسبت به موسی، پس نام پسر کوچک هارون را بر این کودک بگذار. نام او شبیر بود؛ تو به زبان عربی او را حسین بخوان».(2)
دل من در هوای دیدن دوست
خانه بر دوش می شود امشب
عالم از پرتو جمال حسین
پرنیان پوش می شود امشب
خانه مصطفی زبال ملک
همه مفروش می شود امشب
-براساس روایت ها، در جشن میلاد امام حسین (علیه السلام)-ابوالائمه، سیدالشهداء-فرشتگان زیادی شرکت کردن و به سرور و شادمانی پرداختن.
علامه مجلسی می نویسه:
ام سلمه گفت: برای حسین(علیه السلام)لباس بهشتی آوردند و پیامبربه او پوشاند. فرمود: این حله، لباسی است که پر جبرئیل و فرشتگان تار و پود آن را تشکیل می دهد. به حسینم می پوشانم و او را زینت می دهم که امروز روز زینت اوست و او را بسیار دوست دارم.(3)
زهی امشب که عالم غرق نور است
به هر کس بنگری، غرق سرور است
سرور معنوی پیداست هر جا
تجلای خدا پیداست هر جا
شب میلاد ثار الله آمد
جهان پرداز عشق از راه آمد
-ابی عبدالله، کنیه امام حسینه. پیامبر این کنیه رو برای ایشون انتخاب کرد. اباالائمه و ابالمساکین هم از دیگر کنیه های ایشونه. رشید، طیب، وفی، زکی، سید، سعید، التابع لمرضات الله، الدلیل علی ذات الله، الشهید بکربلاء و سیدالشهداء هم از لقب های اون حضرته. ولی معروف ترین لقبی که پیامبرخدا، امام حسین(علیه السلام) رو با اون خطاب می کرد، «سید شباب اهل الجنة»بود.
-امشب به کف دل، در نایاب آمد
میلاد حسین، فخر احباب آمد
گویید به نوکران دربار حسین
خیزید و ادب کنید، ارباب آمد
امشب باید به دوستداران و عاشقان امام حسین(علیه السلام) تبریک ویژه گفت؛ اونایی که مصداق این حدیث گهربار رسول مهر و دوستی شدن: «هر کس من و این دو پسر (حسن و حسین) و پدر آنها را دوست بدارد، روز قیامت در صف من قرار خواهد گرفت.(4)
-این حدیث پیامبر رو زیاد شنید یم که «حسن و حسین، سید جوانان اهل بهشتند.» شیخ مفید از پیامبر خدا روایت می کنه که حضرت فرمود: «حسن و حسین، گوشواره های عرش الهی هستند. بهشت به خالق خود گفت: آیا ضعفا و فقرا را در من جای می دهی؟ خطاب شد: آیا خشنود نیستی که حسن و حسین، ارکان تو هستند. بهشت از این بشارت خداوند بر خود بالید و مانند عروسان فخر فروشی کرد».
-نباید فراموش کرد که این همه محبت و سفارش پیامبر نسبت به امام حسن(علیه السلام) و امام حسین(علیه السلام)، فقط به خاطر علاقه و مهر ساده پدرانه نبود، بلکه دلیل این همه عشق و این همه سفارش، کمالات ویژه این دو بود که آنها را محبوب خداوند کرده بود. حسین، چراغ هدایت و کشتی نجات امت معرفی شده. پیامبر در منزلت امام حسین(علیه السلام) فرمود: «کسی که دوست دارد محبوب ترین فرد زمینی را نزد اهل آسمان ببیند، به حسین (علیه السلام) نگاه کند». (5)
-امام حسین(علیه السلام) تنها، محبوب پیامبر نبود، استاد علائلی می گه: «اختلافی نیست در اینکه حسین، محبوب هر کس و برگزیده و پسندیده تمام قبایل و طبقات مردم بود. جاذبه او آن چنان در مردم نفوذ داشت که او را تقدیس می کردند و با دیده ای بالاتر از آنکه به دیگران می نگرند، به او نگاه می کردند».(6)
اون حضرت با مردم بود و در نهایت سادگی و تواضع با آنها زندگی می کرد. همه ساله پیاده به حج می رفت. در نماز جماعت حاضر می شد. به عیادت بیماران می رفت. دعوت فقیران رو می پذیرفت و خودش برای نیازمندان و بیوه زنان و یتیمان غذا می برد.
-امام حسین از همون ابتدا، از شهادت خودش و آینده قیامش آگاه بود. همون طور که جدش، پیامبر خدا، خبر شهادت اون حضرت رو از جبرئیل شنیده بود؛ لذا ابن ابی الحدید درباره اون حضرت می گه: «بزرگ مرد تاریخ که حمیت و غیرت و انتخاب مرگ زیر شمشیر را در برابر پستی و ذلت به مردم جهان آموخت، ابی عبدالله حسین بن علی بن ابی طالب بود».(7)
-ابواسامه از امام صادق(علیه السلام) درباره تفسیر آیه «یاایتهاالنفس المطمئنه...» پرسید. امام فرمود: «این نفس مطمئنه راضیه مرضیه، جدم، حسین(علیه السلام) است که خداوند از او راضی و او از خداوند راضی است و این سوره مخصوص حسین و شیعیان اوست که در روز قیامت با او در بهشت خواهند بود».(8)

محبت سرشار

زهرا اکافان
ای که آمیخته مهرت با دل
کرده عشق تو مرا دریا دل
بذر عشقی که به دل کاشته ام
جز هوای تو ندارد حاصل
از می عشق تو، عاقل، مجنون
وز خم مهر تو مجنون، عاقل
گر شود کار جهان زیر و زبر
نشود عشق تو از دل زایل(9)
رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) به امام حسین(علیه السلام) بسیار محبت می کرد و او را همیشه و همه جا گرامی می داشت. تا زنده بود، در کنار خود می نشاند، به گونه ای که این موضوع مایه شگفتی دیگران می شد. رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) می کوشید این وابستگی رابه همگان اعلام کند.
پیامبر گرامی اسلام در شأن امام حسین(علیه السلام) و امام حسن(علیه السلام) سخن ها فرموده و بارها محبتش را به آنها اظهار کرده است.
ابوایوب انصاری می گوید:«بر رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) وارد شدم. حسن(علیه السلام) و حسین(علیه السلام) را دیدم که درحضور او و در دامنش بازی می کردند. گفتم: یا رسول خدا! آیا آنها را دوست داری؟ فرمود: چگونه آنها را دوست نداشته باشم در حالی که آنها گل های من هستند که می بویم».(10)
رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) در شأن امام حسین(علیه السلام) فرمود: «حسین(علیه السلام)، محبوب ترین افراد نزد من است.»(11) در جایی دیگر فرمود: «حسین(علیه السلام)از من است و پاره وجود من است و من نیز از حسینم.. هر دو از نور واحدیم و دین من از حسین(علیه السلام)حیات یافته است».
پیامبر آن چنان به امام حسین(علیه السلام) محبت می کرد که به نظر عده ای عجیب می آمد. گفته اند: «آن حضرت بالای منبر مشغول سخنرانی بود که حسین (علیه السلام) وارد مسجد شد و دوان دوان به سوی ایشان رفت. در حال دویدن، پایش در پیراهن بلندش گیر کرد و بر زمین افتاد. رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) از بالای منبر پایین آمد. او را در آغوش گرفت و با خود به بالای منبر برد و بر دامنش نشاند و فرمود: خدا، شیطان را بکشد. هنگامی که او بر زمین افتاد، چنان شدم که گویی قلب من فرو افتاد.»(12)
در پاره ای از اسناد آمده است، مردم در حالی که از دیدن این صحنه حیرت کرده بودند، گفتند: تا این اندازه محبت از کسی ندیده ایم. پیامبر فرمود: خدا، مرا به چنین ابراز محبتی فرمان داده است».(13)
رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) اسلام را به مردم عرضه کرد و بقای دین آن حضرت از قیام حسین بن علی (علیه السلام) و واقعه عاشورا است. اگر قیام حسین بن علی (علیه السلام) نبود، امروز اسلام سفیانی و معاویه ای در میان مردم رواج داشت و از قرآن فقط اسمی باقی مانده بود. خدا خواست تاج چنین افتخاری را بر سر حسین(علیه السلام) بگذارد و چنین هم شد.
رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) افزون بر جنبه عاطفی، هم برای بیان واقعیت و هم به منظور اتمام حجت با مردم، محبت خود را به حسین(علیه السلام) اعلام می کرد، به گونه ای که این محبت حسینی نه فقط در قلب پیامبر، بلکه تا قیامت در همه قلب ها می جوشد و انسان های حق جو به آن حضرت عشق می ورزند.
پیامبراکرم(صلی الله علیه و آله و سلم)، چنین محبتی را پیش بینی و از آن به عنوان «محبت مکتوم» یاد کرده و فرموده است: «هر آینه، برای حسین(علیه السلام) در قلب های اهل ایمان محبتی پنهانی وجود دارد».(14)
هر جا که بود غذای روحی
از سفره نعمت حسین است
دل های همه خدا پرستان
کانون محبت حسین است(15)
به راستی
این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست
این چه شمعی است که جان ها همه پروانه اوست.

پی نوشت :

1-الاصابه،ج4،ص461؛بحارالانوار، ج43،صص242 و 243.
2-بحارالانوار،ج3،صص239،238، و 241.
3-همان،ج10، ص 32.
4-کشف الغمه، ص 75.
5-امالی صدوق، ص 101.
6-سموالمعنی،ص 139.
7-باقر شریف، حیاة الامام حسین(علیه السلام)، ج1،ص113.
8-ارشاد، ص 202.
9-شعر از جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، ص 148.
10-در مکتب مهتر شهیدان؛ امام حسین(علیه السلام) ، ص 53، به نقل از: مجمع الزوائد، ج9، ص 182.
11-«احب الناس الی حسین»، در مکتب مهتر شهیدان؛ امام حسین(علیه السلام)، ص 53، به نقل از: تهذیب ابن عساکر، ج4،ص327.
12-«ان الله قد امرنی به»، در مکتب مهتر شهیدان؛ امام حسین(علیه السلام)، ص 55، به نقل از: مجالس المواعظ، ص 40.
13-«الاسلام نبوی الحدیث و حسینی البقاء» در مکتب مهتر شهیدان؛ امام حسین(علیه السلام)، ص 57.
14-ابوالفضل بهشتی، فلسفله و عوامل جاودانگی نهضت عاشورا، ص 57، به نقل از: سفینةالبحار، ماده «حسن»، ج1، ص 257.
15-همان.